اشعار

دلــهــا اگر که بــال بـــرای تو می‌زنند            هر شب سری به سمت سرای تو می‌زنند

جـبــریـل می شـونـد تــمــام کـبــوتـران            وقتی که بال و پر به هوای تو می‌زنند

از وصله‌های کهـنه نـعـلـین خـــاکی ات            پیداست سر به سوی خدای تو می‌زنند

هرشب فرشته‌ها که به معراج می‌روند            دسـتـی به ریشه‌های عـبـای تو می‌زنند

بـیـنـند اگر خـیــال تو را بت تــراش هـا            تا روز حـشر تـیـشــه برای تو می‌زنند

بر سیـنـه‌ام نـوشـتـه خــدا والـی الـولـی

یا مظهـر العجایـب و یا مـرتضی عـلی

وقـتش رسیده تا که زمین امتحان دهــد            وقتش رسیده تا که زمان را تکـان دهد

فصل ظهـور نفـس رسالت رسیده است            می‌خواهـد ازخدای به گامش توان دهد

باید سه روز صبـر کـند در غدیــر خـم            تا که به روی مـنـبری از دل اذان دهد

می‌خواست حق که آینه‌ای در برابر ...            آئـیــنــه تــمـام نـمـایــش مـکــان دهــد

می‌خواست حق که عین نبی را عیان کند            می‌خواست حق که دست خودش را نشان دهد

 شــوری میان عــرصۀ محـشر بلند شد

دست عـلی به دست پـیـمـبر بـلـنــد شـد

وقتی غضب کند همه زیر و زِبر شوند            جنــگاوران معــرکـه‌ها در به در شوند

وقتی غضب کند همه در خاک می‌روند            گیرم که صد سپاه بر او حمله ور شوند

چشمش اگر به پهـنه میــدان نـظـر کـند            گردن کـشــان دهــر همه بی سپر شوند

از ضرب ذوالفـقـار، خـدا فـخر می‌کند            ســرهــای بـی شـمــارِ جدا بیشتر شوند

این مــرد تـکـیـه گاه نبـرد پـیـمـبر است

این شیر، شیر حضرت حق است حیدر است

 سر می‌دهـیم و از درتان پـر نمی‌زنـیم            موجـیم و سر به سـاحل دیگر نمی‌زنیم

وقتی که حرف ؛حرف ولایت مداری است            مــا دم ز غـیــر، تا دم آخــر نـمی‌زنـیم

 وقتی که امر نائبتان فرضِ جان ماست            سنگ کـسـی به سـیـنـه بــاور نمی‌زنیم

 فصل بصیرت است به جز با لـوای او            حـتـی قـدم بـه صحنـه محـشر نمی‌زنیم

 ما را فـقـط به پــای ولایت نــوشته‌انـد            مــا سیــنـه پای بــیـرق دیگـر نمی‌زنیم

 بـا ذوالـفـقار و نـام عـلی پـا گرفـته‌ایـم

ما درس خود ز مکتب زهـرا گرفـته‌ایم

عـطری بــده که غـنـچـه نیـلـوفـرم کنی            تا در حـضور خویش شبی پرپرم کنی

 اصلاً مرا نگاه تو در صبح روز عـهد            پـروانــه آفـــریـد که خـاکـسـتـرم کـنی

 دُرّ نجف دلم شده شاید به دست خویش            روزی مرا بـگـیـری و انگـشـترم کنی

 من را جلا بده که تو را جلوه گر شوم            بهـتـر هـمــان که آیـنــه دیـگــرم کـنی

 نان جوئی به دست تو دیدم چه می شود            هــم سـفـرۀ غـلام خـودت قـنـبـرم کنی

 همراه ظرف خالی شیر آمدم که بـــاز            دستی کشی به روی سرم سرورم کنی

 آقــا نظر به چــشــم تــر مــادرم نـمــا

بـوی مــحــرم آمـده عـــاشـق تـرم نـمـا

: امتیاز

آئـیـنـه از نـگـاه تـو مبـهـوت می شـود            حیرت، شـهید تیـغ دو ابروت می شود

محراب چشم تو همه را سربه راه کرد            شد سر به راه، هر که به چشمت نگاه کرد

---

در سایه ات هر آنکه نشست آفتاب شد            حــاتــم گـدای تو شـد عـالیـجـنـاب شـد

دنـیـا به زیر سایـۀ دستـت پـنـاه بـــرد            هر کس که ماند زیر همین بارگاه، بُرد

دست کسی به پــای مــقامت نمی رسد            سیـمـرغ  هم به قـاف قیـامت نمی رسد

هرجا حدیـث حسن تو تکرار می شود            دل بـیـشتر اسـیـر تـــو دلــدار می شود

روزی هــزار مرتـبه شکـر خـدا کـند            هر کس به درد عشق گـرفتار می شود

حجی به سر نیامده حجی شروع  شـد            پیش از غـروب، تازه زمان طلوع شد

گرد عـلی به امـــر نبی جمع می شدند            پروانـه وار مُـحـرم این شـمع می شدند

دست نبی و دست علی تا که پا گرفت            یک خطبه روی دست همه خطبه ها گرفت

فـریـاد زد که می رسد آیا صــدای من            یا گــوش می دهیــد به امـر خـدای من

پوشـیده نیست معـنی اکـمـلـت دینـکـم            حُبّ علی ست مـعـنی اکـمـلـت دیـنـکـم

مردم به آن خـدا که مرا آفــریده است            دنـیـا به خود شبـیه علی را ندیده است

ایـن مرد بوده یـار من وبی کـسی من            هـمراه و همنشین و هـمیشه وصی من

آرامش من و دل آشـفـتـه ی من اسـت            هر گـفـتۀ عـلی به خـدا گـفتۀ من است

هردل که داشت مهرعلی را فقـیر نیست            غیر از علی کسی به دو عالم امیر نیست

من ضامنم کـسی کـه به او اقـتـدا کنـد            زهـرا بـراش بین نــمـازش دعـا کـنـد

: امتیاز

تا كه از آن جمعیت بردارد این اكراه را            دست بالا برد تا بالا بگیـرد مـاه را

اِن یكادی خواند و بی تاثیر كرد آن لحظه ها            آتش چـشم حسود چند تن بدخواه را

---

ظهر داغی بود و گرما بود و خورشید حجاز           از نـهـاد دشت بیرون می كـشـانید آه را

دست بــالا بُــرد تـــا آن آیــه را نـازل كــنــد            یا گــذارد بر ســر هر سـوره بسم‌الله را

ناگهان تكلیف روشن شد جهاـن معنــا گرفت            در زبــان آورد وقتی جمله‌ای كــوتاه را

خنده‌ای زد تا فـضـا را لحظه ای خوشبو كند           از دهـانش ریخت عطر وال من والاه را

ماه را بـالاتــر از بـــالاتر از بـالا گــرفـت            تـا كـسـی شب در بیابان گم نسازد راه را

در میان بغض‌های خــویش پنهان كرده بـود           عــرض تبــریك سیــاه عده ای گـمراه را

دفتری بــرداشت اسم دوستــان را ثبت كـرد            آخــر دفـتــر اضافــه كــرد اســم چـاه را

: امتیاز

تا چشم خُم افتاد به سیــمــای تو ســاقی            مثل همه خَم شد جــلـــوی پای تو ساقی

دل بست به آن حالت گیــرای تو ســاقی            شد مثــل نــبـی غـرق تـماشای تو ساقی

---

الیوم" چه کردی که صدایت زده احمد

"اکملت لکم" گفته و راحت شده احـمد

این سلسله عشق به مــوی تـو رسـیـده            سیب دل عــــشاق به جـــوی تو رسیده 

این عقل به سر منزل روی تو رسیـده            هی گشته و آخــر به سبــوی تو رسیده 

خاتــم به تو ‌بـالـیــده که پایان پـیــامی

هم نقطه ی آغـــازی و هم ختم کلامی

من عاشق آن لحظه که انگشتریت را...          مجــنونِ تو وقتی رجــز خیبریت  را ...

دیوانــه ی آن دم که دمِ حــیـدریت را ...         وحی آمده تا گـوشه‌ای از دلبریت را ...

دل برده‌‌ای از دختر یک دانه ی هستی

تا خانـه ی کوثر شده میخانه ی هستـی 

امشب صد و ده مرتبه دیــوانه ترم من            شمعی؛ صد و ده مرتبه پروانه ترم من

ساقی! صد و ده مرتبه پیمانــه ترم من            مست توام و از همه فــرزانـه تـرم من 

در دست نبی دست تو یا دست خدا بود 

حق داشت محمد که چنین مست خدا بود

هر نادعلی گو به هــدف می‌زند امشب            زهرا به دلش مُهر نجف می‌زند امشب

درويش،علي گو شده، دف مي‌زند امشب             در شـادي شاهيّ‌ِ تو کف مي‌زند امشب

  بر گِردِ غدیــر آمده تا کـعـبــه بگردد

دور تو حــرا آمــده با کـعـبــه بــگـردد  

: امتیاز

سنگ است دلم عشق علی سنگ نوشته         می‌سوزم از این عشق چو اسفند برشته

با جـوهــر اشـك و قــلم بــال فـرشـتــه          بر لــوح دل خسته ام این جـمـله نوشته

---

جز مهر علی در دل من خـانــه نـدارد

"كس جای در این خانهٔ ویـرانه ندارد"

فهمیدم از این راز كه در كعبه شكاف است          هر جــا كه بــود نـــام ید الله مطاف است

این گفته نه بیهوده و این دم نه گزاف است           در روز جزا شیعه‌ات از نار معاف است

چون غیر علی در دو جهان هــیچ ندیدند

"مـردان خـــدا پــردۀ پــنـدار دریــدنــد"

تــا نـام تو پـیـچـیـد در آن شـبه جـزیره              شد پــاك از این خــاك گــنــاهــان كـبیره

زد چنگ به دامان تو هر ایل و عشیره             شد ثــابت و سیــار در اوصاف تو خــیره

جز ساقی كــوثــر ز كسی جــام نـگیریم

"ما زنده بــه آنـیــم كه آرام نــگیــریــم"

زان باده كه در روز غدیریه به خم بود             پیدای تو شد هــر كه در آن حادثه گــم بود

فـریــاد مـلائك بــابــی انــت و ام بـــود              زان راز كه در آیــۀ اكـمـلـت لــكــم بـــود

بیتی ست امامت در این خانـه تویی تو

"امــروز امـیـر در میــخانــه تویی تو"

آن بـازوی خـیـبر شكنش رفت چو بالا            با دســت شـــریــف پــــدر ام ابــــیـــهـــا

دادنــد دو دریــا چو به هم دست تــولا            شــد ولــولــه و غـلـغـلــه در عـرش معـلا

گـفـتنـد مــلائك همـگی عــیـد مـبــارك

این عــیـــد به هــر پیرو توحید مبارك

ای عقل در اوصاف تو حیران و مـردد              وصف تــو نـگـنـجـیــده به هـفـتـاد مـجلد

عالـم هـمــه گم گـشـتــه آن موی مجـعد               مـحـبـوب ابــوالـقـــاســم محـمــود محمد

نامش همه جــا هست بگویید كـجــا نیست

"كس نیست كه آشفتۀ آن زلف دوتا نیست"

هر كس كه ز حبّ تو به لب ناد علی داشت           در جــام دل خویش صفایــی ازلــی داشت

آسودگی از شرك خفی، شرك جـلی داشت            گمراه نگردید هر آن كــس كه ولی داشت

از نام عــلـی كــاخ ستــم در خـطــر افتـاد

"با آل عــلی هــر كه در افـتــاد ور افتـاد"

"تا صورت پیوند جـهـان بود عــلـی بود"           یعنی هـــدف از عالم موجود عــلـــی بود

تـسـكـــیــن دل آدم و داود عـــلـی بــــود            از آیــۀ انـفــاق چو مقـصــود عــلـی بــود

ای محــو جـمال تو شـده صاحب خـانــه

"مقـصـود تـویی كـعـبـه و بتخانه بهـانه"

: امتیاز